Sos contos chi ponìant a timmere
Fintas a su
seculu colàu in sas viddas sardas non b’aìat currente e, commente si ch’ andàt
sa luche de sa die, si non be it’ sa luna, una
manta vritta e niedda imboddià’ sa ‘idda,
fit’ s’iscuru mummùttu.
Po illuminàre be it’ solu sa candèla, su chiccòne e su ochìle.
Sos mannos
nàrana ca, in sas nottes chene luna, si non s’intendìat nudda, pezzi sos canes
zarulànde, una ezzèdda, bestìa ‘e istrazzos, chin sa cara gàrria ‘e prìcasa e
una gobba manna manna, si traviccàt sa idda, sizzìa dae sa pruffessòne ‘e sos
mortos.
Sa zente creìat chi sos canes s’abbizzàrent de sa presèssia de
sas animas chi s’appresian’ assa domo de chie si che deppìat morrere.
Custa ziedda ezza bivìat in sas ruttas e la numenàn sas maiàrzas
cando deppìan fàchere s’ocru malu.
Fi’ tìmmia a bentu dae
sas partòrzas, ca dae issa dipendìat sa vida issòro e de sos pippìos, tando, po
leìa, in su leminàrzu, interràna unu callulleddu chi esseret’ biu.