Mjeshtėr i madh ti je

Kur ule te kėmbėt e dheut

Dhe rrėnjat e jetės i shkulen

Me forcė mbinjersore.

Era e butė tė poezisė

Tė bėn deltaplan i shekullit nėntėqind.

Pėllumb deti i bardhė

Mbi ujėve dhe mbi shkėmbėve

Frymen e shpirtit trasporton

Atje

Nė fjetat e naturės sė gjallė

Ku dielli ėshtė mbret i dashur

Dhe fushat e kodrat

Gurat e njerzėt

Si makina tė pakohėshme

Vallėzojnė

Sinfoninė magjike tė eksistencės.

Mjeshtėr i madh je ti

Nė kėtė madhėsi.

Grande maestro tu sei

Seduto sui piedi del mondo

A strappargli le radici della vita

Con forza sovrumana.

Il dolce vento della poesia

Ti rende deltaplano del Novecento.

Bianco gabbiano

Sulle acque e sugli scogli

L’alito dello spirito trasporti

Lģ

Sulle foglie della natura viva

Dove il sole č re desiderato

E le pianure ed i colli

Le pietre e le persone

Come macchine senza tempo

Danzano

La magica sinfonia dell’esistenza.

Grande maestro sei tu

In questa immensitą.

(Pino Cacozza, agosto 2000)