TESORIERE ANTONINO
Oggi
chi l’arma mia è cchiù scueta
E
mi veni la vogghia di gridari
Pensu
ch’è megghiu fingimi pueta
E
sulu pi tia mettimi a cantari.
E
mi ci provu pi tia Casteddammari
E
pi li fimmini tò, pi li tò sciuri!
Pi
li tò rutti, pi li tò Tunnari
Pi
li tò pisci e li tò marinari.
Chi
su in continua lotta cu stu mari
Chi
certi voti è tantu ginirusu
E
tantavutri ci dà vuccuna amari
Specie
se bruttu, scuru e timpistusu.
Eppuru
tutti ti vulemu beni
Sia
che tempu beddu di bunazza
Chi
in lontananza si senti li sireni
E
si vidi lu scogghiu e la puntazza.
Sia
chi lu tempu è bruttu e a la marina
La
mariggiata superba e malandrina
Rumpi
scuggheri, rumpi la banchina
E
poi ritorna a la vasca Reggina.
Chi
tempi beddi quannu a la marina
appena
sagghiati li varcuzzi
vinnianu
vivi vivi li trigghi a la marina,
li
sardi, la nunnata e li mirruzzi.
Ora
però li tempi sù canciati,
ora
la pisca è divintata un mbrogghiu,
ora
li pisci sunnu cungilati,
ora
un c’è cchiù dda gran trigghia di scogghiu.
E
un ci su cchiù li rizzi e li pateddi
e
mancu lu zu Ciccu c’abbanniava
c’un
panaru a lu vrazzu di sicci e purpiteddi.
Vi
vogghiu a tantu. No! A tantu, e si pattiava.
E
dunni su cchiù li piscatura
e
dunni su cchiù li vicchiareddi,
chi
assettati a lu friddu e la furtura
tissianu
sempri rizzi e nassiteddi.
E
dunni è cchiù Raisi Ciccu Sarcona,
e
Raisi Cola e Raisi Giuvanninu,
tutta
genti valenti, genti Bona!
Armuzzi
bianchi comu un Gersuminu.
Eppuru
ancora ti po’ capitare
na
vecchia varca chi pisca sularina
versu
scupeddu o versu lu pirali,
chi
ti ricorda la Vecchia Marina.
Antonino Tesoriere
MATTANZA
Hai
assistutu mai a nà mattanza,
a
sta lotta cruenta mmezzu u mari
chi
ppi li tunna è perduta partenza
e
ppi li li marinara su dinari?
Però
è na lotta strazianti ppi cu viri,
lu
tunnu lotta picc’avi la vita da sarvari
e
lu marinaru picchì è puru vita lu piscari
perciò
è firoci, ognunu lotta ppi cuntinuari.
Ma
chiddu chi a mmia un mi pirsuari
è
chi ccà nterra è puru nna mattanza
a
dannu di cui è mpignatu a travagghiari.
E
sulu ppi supremazia, ppi patrunanza
chisti
s’avissiru a nchiuriri a li tunnari
e
pirdissimu, sulu na massa d’ignuranza.
Nino Tesoriere
‘nautenticu
carrettu sicilianu
cu
li culura di la terra mia,
tutti
sgargianti e pitturati a manu.
‘Mpaiati
a certi cavaddi siciliani
cu
dri crineri pittinati e lisci
e
chini di pennacchi e di cianciani
chi
cu lu sulu scrusciu si sturdisci.
Era
na tradizioni chi anurava
tutta
la Sicilia, terra mia,
tantu
è veru, c’ogni turista ni parrava.
E
ora s’accattanu sulu a la putia
o
ppi dimustrari comu l’anticu si spustava
o
ppi comparsa ncapu la scansia.
Antonino Tesoriere
A
na picciotta
Ogni
matina davanti la putia
porta
a spassu lu cani na picciotta.
Avi
lu pettu ch’è nà latteria
e
ogni natica quantu na pagnotta.
Idda
criri chi ognunu la talia
e
ch’è dispostu a pigghiari na cotta.
Allenta
lu passu e cu gran mastria
s’annaca
tutta comu na navetta.
Spissu
a la cantunera s’incontra c’un surdatu
ma
eu nun sentu chiddu chi ci rici
e
poi ritornanu camminannu a latu.
Eu
li taliu e viu chi l’occhiu ci straluci
e
si capisci chi tuttu è cuncurdatu
e
pensu chi anchi cù picca s’è filici.
Antonino Tesoriere
A
lu cchiù granni atturi Sicilianu
Angelo Musco
Su
passati tant’anni, quantu sunnu?
E
cù ci pensa cchiù, tempu passatu.
Eramu
‘nt’un teatri, era lu Biunnu
e
davano, San Giuvanni decullatu.
Lu
tiatru era chinu nchinatu
e
l’artisti eranu un massu di bravura.
Eu
stavu attentu, m’avia ammalluccatu
picchì
unu strabbuccava la misura.
Era
n’artista e mi paria un’astru
fu
sicilianu e un dissi mai su toscu
fu
allura, ed è rimastu lu cchiù mastru.
E
quannu lu pensu, lu ciriveddu è nfruscu.
Dicitimi!
Cu fù dru granni artista tuttu nostru?
E
cu’è cun nni lu nserta, Angelo Muscu!
Antonino
Tesoriere
Vicchiaia
La
vicchiaia giusta, naturali
è
chidda chi arriva travagghiannu
c’un
cori cuntentu e senza mali
e
na cuscenza tranquilla fina nfunnu.
Certu!
Dipenni di comu si pigghia,
ma
quannu unu ha fattu lu propriu duviri
e
c’è armonia e cumprinsioni ‘nfamigghia,
mmeci
di scunfurtarisi, ci riri.
Picchì?
E’ un prucessu abbastanza naturali
e
un modu sirenu chi ci porta a la morti
anchi
si ogni matina affaccia un mali.
Chi
ci fa megghiu accittari sta sorti
e
spissu è sullevu lu iri a ripusari
e
ceriri lu passu a li picciotti.
Antonino Tesoriere
Lu
me iardinu
Datu
chi Roma ppi mia è na matrigna
e
gheu ‘unn’haiu canciatu di struttura
d’un
pezzu di terra mi fici na campagna
e
m’arrifriscu quannu c’è calura.
Ci
haiu chiantatu un saccu d’arvuliddi
e
‘nta n’angulu ci fici un pirgulatu
chi
divintau risettu di l’aceddi
e
cantanu comu Diu ci ha cumannatu.
Quannu
haiu tempu e sugnu ncavulatu
eu
mi ‘nni vaiu ‘nta lu me jardinu
e
diventu n’avutru omu, spinsiratu.
E
mi scordu chi sugnu cittadinu
picchì
lassu dda civirtà chi m’à stufatu
e
mi sentu ‘n’Orlando paladinu.
Nino Tesoriere
A
lu me libriceddu
Si
rici l’arvulu curtu fa bonu fruttu
ma
tu si veru nicu e puvureddu,
ccà
nun manca na’ cosa, manca tuttu
e
lu difettu è lu me ciriveddu.
S’avissi
‘nfluitu la bona vuluntà
vinia
un libbru di pinna e di menti
c’avissi
rittu tanti verità
di
rifari lu munnu e tanta genti
Ma
vui siti brava genti e jeu nun criu
chi
faciti di tuttu ppi chiurimi lu beccu,
tantu
ppi primu vi lu ricu eu.
E
nun v’ammucciu quantu sugnu sceccu
ma
vi lu giuru, chistu è sangu meu
ed
è pura farina di stu saccu.
Antonino Tesoriere