Lu sicilianu

Lu sicilianu a banni di strania

’unn’avi bisognu di vucabulariu.

S’avi accattari la pompa ppi lavanni

basta chi fa la mossa a lu spizziali

cu lu iritu grossu mmezzu a li dui mizzani

purtannu poi la manu versu lu tafaranu.

 

Quannu và ’nni lu carnizzeri,

si avi accattari carni di maiali,

basta chi fa ’nzù ’nzù comu fa lu porcu.

Lu sicilianu avi sangu ’nna li vini

chi discinni di li spagnoli, li francisi, li tedeschi,

li turchi, li greci e li latini.

 

Abbasta sulu mezza parola e un sulu gestu

ppi diri tuttu chiddru chi si voli diri.

’Nna pocu di gnuranti arrinisciuti,

vonnu fari li fini parrannu lu talianu

cù la vucca ranni, ’mpirugghiannusi la lingua cu li verbi,

dicennu “si avrebbi”,  a postu di diri “si avissi”.

 

Ammatula chi fai la vucca laria

quannu senti parrari lu dialettu nostru,

sulu nuatri, siciliani veri, semu lu sali di sta terra arsa.

’Annu passatu tanti dominazioni

e sulu lu sicilianu ha datu scola a tutti.

 

Ammatula t’ammacchi a diri “yes”, “ja”,

la tò lingua è lu sicilianu strittu

e tutti li populi ’annu a veniri cc’a

ppi capiri quantu semu fini.

Lu viddanu è sulu chiddu chi voli

livarisi d’incoddru chiddu chi purtamu da n’eternità.

                                                  Gaionigio

 

home page