Lu
sicilianu a banni di strania
’unn’avi
bisognu di vucabulariu.
S’avi
accattari la pompa ppi lavanni
basta
chi fa la mossa a lu spizziali
cu
lu iritu grossu mmezzu a li dui mizzani
purtannu
poi la manu versu lu tafaranu.
Quannu
và ’nni lu carnizzeri,
si
avi accattari carni di maiali,
basta
chi fa ’nzù ’nzù comu fa lu porcu.
Lu
sicilianu avi sangu ’nna li vini
chi
discinni di li spagnoli, li francisi, li tedeschi,
li
turchi, li greci e li latini.
Abbasta
sulu mezza parola e un sulu gestu
ppi
diri tuttu chiddru chi si voli diri.
’Nna
pocu di gnuranti arrinisciuti,
vonnu
fari li fini parrannu lu talianu
cù
la vucca ranni, ’mpirugghiannusi la lingua cu li verbi,
dicennu
“si avrebbi”,
a postu di diri “si avissi”.
Ammatula
chi fai la vucca laria
quannu
senti parrari lu dialettu nostru,
sulu
nuatri, siciliani veri, semu lu sali di sta terra arsa.
’Annu
passatu tanti dominazioni
e
sulu lu sicilianu ha datu scola a tutti.
Ammatula
t’ammacchi a diri “yes”, “ja”,
la
tò lingua è lu sicilianu strittu
e
tutti li populi ’annu a veniri cc’a
ppi
capiri quantu semu fini.
Lu
viddanu è sulu chiddu chi voli
livarisi
d’incoddru chiddu chi purtamu da n’eternità.
Gaionigio