ŻYCIORYS ŚWIĘTEGO FILIPA NERI

Święty Filip Neri, Apostoł Rzymu, jest jedną z najbardziej reprezentatywnych osobowości okresu odnowy Kościoła we Włoszech i w świecie, znanego jako okres reformy katolickiej, rozpoczętego soborem Trydenckim i trwającym przez cały wiek XVI.

Urodzony we Florencji w roku 1515, przybywa mając lat 19 do Wiecznego Miasta, po odrzuceniu kuszącej perspektywy bogactwa, i pozostaje tu aż do śmierci. sfvit.jpg (21508 byte)

Filip w doskonały sposób zrozumiał potrzeby ludzi swego czasu pochodzących ze wszystkich warstw społecznych Rzymu: poczucie opuszczenia i rozpaczy klas najbardziej bezbronnych i poczucie pustki, które ogarniało dużą część mieszczaństwa i klas najwyższych poszukujących głębszego i sensowniejszego modelu życia.

Jego apostolat, osoby świeckiej do 36 roku życia a potem zwykłego księdza, dokonał się w sercu szesnastowiecznego Rzymu.

W centrum jego dzieła znajdowała się troska o najbardziej zrozpaczonych. Wiele jest dzieł przez niego zrealizowanych.

W trosce o chorych, których niestrudzenie odwiedzał w szpitalach, otworzył pierwszy dom dla rekonwalescentów.

W trosce o pielgrzymów założył specjalne Bractwo i zbudował im wielki dom poświecony Najświętszej Trójcy.

Opiekował się chorymi psychicznie, dotychczas porzucanymi bez opieki na ulicach, i utworzył dla nich, pierwszy tego rodzaju, instytut Matki Bożej Miłosierdzia (S. Maria della Pieta`).

Echo jego dzieł szybko się rozprzestrzeniło i głęboko wpłynęło na życie miasta i Kościoła.

Papieże, święci, wielcy i pokorni, kapłani i świeccy, dla nich wszystkich, przez pięćdziesiąt lat św. Filip stanowił wyjątkowy punkt odniesienia.

Kierował ich sumieniami jako spowiednik, pomagał im rozwiązywać codzienne problemy, ich pobożność uczynił dojrzalszą i bardziej świadomą.

Do najbardziej nowatorskich przedsięwzięć należy Oratorium Świeckie, w którym zgromadził ludzi różnej kultury i pochodzenia, jednocząc ich miłością do muzyki i sztuki, pogłębiając duchowo poprzez lekturę Biblii i modlitwę.

Dzięki swojemu charyzmatowi potrafił zaangażować wszystkich, szlachetnie urodzonych i pochodzących z ludu, w pełnienie dzieł miłosierdzia i opiekę nad chorymi w szpitalach.

Posiadał szczególną umiejętność angażowania geniuszu artystów w służbę Bogu: dzięki temu powstały Oratoria muzyczne, Roczniki Historii Kościoła i nastąpiło ponowne ożywienie zainteresowania archeologia sakralną.

Zawsze pogodny, przekazywał swą radość każdemu kogo spotykał, stąd lud Rzymu oraz Kościół wspominają go jako “Świętego Radości”.

Kochał dzieci, w radosny sposób uczył ich zasad chrześcijańskiego życia rozumiejąc ich potrzeby. “Bądźcie grzeczni, jeśli potraficie!” – zwykł mawiać do dzieci z ulic Rzymu, często pozostawionym samym sobie. sfritra.jpg (8313 byte)

Założył dla nich w Rzymie pierwszą fachowo zorganizowana szkołę a, dla bardziej zdolnych, lecz biednych kolegium.

Jeszcze jednym z jego pomysłów była Pielgrzymka do Siedmiu Kościołów. Odbywała się ona w okresie karnawału i wciągała tysiące osób najróżniejszego pochodzenia do uczestnictwa w długich, stanowiących okazję do pogodnej radości ale i do skupienia i modlitwy wyprawach do starożytnych, zatopionych w zieleni rzymskiego przedmieścia bazylik pełnych pamiątek męczenników.

Jest również założycielem, stanowiącej pierwszy w historii Kościoła przykład życia wspólnotowego duchowieństwa diecezjalnego, Kongregacji Oratorium, która później rozpowszechniła się w całych Włoszech i wśród wielu innych narodów na świecie.

Za tym niestrudzonym zaangażowaniem misyjnym i duszpasterskim kryło się zawsze intensywne życie modlitwy, pełne przeżyć mistycznych podobnych do tego, mającego fundamentalne znaczenie w jego życiu, którego doznał w katakumbach św. Sebastiana w roku 1544 w Wigilię Święta Zesłania Ducha Świętego, kiedy to Duch Święty pod postacią ognistej kuli przeniknął do jego serca poszerzając je do nienaturalnych rozmiarów. Doznanie mistyczne zwane stygmatyzacją Ducha Świętego, jedyne tego rodzaju w historii Kościoła.

Zmarł pogodnie o świcie 26 maja 1595 roku, w wybudowanym przez siebie Chiesa Nuova.

Kanonizowany w roku 1622. Otrzymał tytuł współpatrona (wraz ze św. Piotrem) miasta Rzymu.

Powrót na Główną Stronę

[Historia kościoła]