‘N alber varda ‘l zel pantezando,
sgiònf de piombo ‘n le raiss,
foje zalde ghe querta i pèi rosegài,
stofegà, malà senza rimedi.
El bosch spelà,
zerca so fioi tra macie grise
e buti sechi,
na bruma negra, saoriss la tera.
‘N rossignol fis-cia primavera
e nissum risponde.
Co ‘n candolòt en mam,
na fila de omeni furbi,
‘mpitura scròzi de vert
e sangiòta en zerca de ombrìa.

De colp me sveio…
Sol en sogn…
Me ‘mpizo ‘n zigaret…

…E po ‘l smorzo subit…