Don Valerio Bottura

MAMA, EN DO AT EMPARÀ

Na dòna da sempre
ma mama ‘n istante,
che mai no finis no,
che seuta a crearte
tante strade e po’ tante.

Set mama d’en re?
Con el la corona
e l’angossia de tute le angossie
che nasse ‘n la seda
e le pesa na preda.

Na volta, en zugàtol:
ma adès ti tel senti ‘n do’ ‘l va,
se ‘l pianze, se ‘l ciama,
se ‘l more...
da ‘n caf a quel’altro te cori
za prima de l’Anzol Custode.

Anca ‘n sassim
el te sente vizim.
E ‘ntant en dinocio
te sèri i to òci
e te senti s’ciopar
col tò ‘n altro cor.

A far bem cossita da mama
en do’ àt emparà?
Dona da sempre, mama ‘n istante
che vèrze tante strade
ma tante,
e sempre a na cros.




En do àt emparà dove hai imparato / na dòna una donna / no finis non finisce / seuta a crearte seguita a crearti / set sei / con el con lui / che nasse ‘n la seda che nascono nella seta / e le pesa na preda e pesano come una pietra / en zugàtol un giocattolo / da ‘n caf a quel’altro da un capo all’altro / ‘n sassim un assassino / en dinocio in ginocchio / te sèri i to òci chiudi i tuoi occhi / s’ciopar scoppiare / cossita così / vèrze apre / a na cros a una croce.