PIERO SARTORI

A VOLTE

A volte l’amor,
ingomissielà ‘torno l’anima,
l’è ‘n scoiatolo
che speta primavera.

A volte el cìciola,
come un passaroto sul bancàl.

A volte, come ‘na caressa,
el zuga a ciupa-scondi
fra le rughe,
o l’è de ‘na teneressa
che comove sotobrasso dei veci
par la strada.

A volte l’è musica che strìa,
l’è silensio insopportabile
de l’anima.

Sempre più spesso però,
l’è ‘na speransa de manco,
un soriseto de circostansa.

L’è el masso de fiori
che spanisse drio la schena
spetando sul canton l’apuntamento
che no vegnarà mai più.