Piero Sartori

CERCO

Succede a ‘olte
verso sera,
che l’anima
se ingiassa,
coma la val
ne l’ombra
de l’inverno.
Così de istinto,
quasi scapando
la paura del scuro
che se séra,
çerco ‘na porta
che me sicura,
in casa.
Çerco l’elemosina
de ‘n ciaro
e ‘na s-cianta
de umanità,
che drento
me scombata,
come un tocar
de mane
a l’orlo de campana.