Piero Sartori

MORE L'ISTÀ

More l'istà
nel tontonar
de 'n temporal tardio.
Renega l'aqua pasiente
l'anima de le cose,
scadenando nel bosco
c̣ri de timpani
e un'usma amara
de vita che se desfa.
Drento la corte
el vecio,
sentà sui scalini,
varda passar
carovane de nuvole,
le mane a passir
sora i zenoci duri
e in testa,
la polvar de massa strade.
Sgossa dal campanil
ẓ nel vaio,
i botesi strachi
de 'n'obito.
Sbrissia via
le belesse rapolade
de l'istà,
colando pastroci
de colori.
Un pianto sora 'na facia
piena de beleto.