I.
A CHECCO DI MELETTO ROSSI.
Postquam fata sinunt armis furialibus omnem
Ytaliam bellis miseram lustrare potenti
bistonidum cui sacra calent altaria Marti,
talia cum minime deceant nos timpora mirto
5 cingere temptantes latices gustando sacratos
fontis castalii, restat per opaca virentum
ire decens nemorum veteres spectando latebras
Aonidum cantuque gravem leviare laborem,
ultima dum pateant tantarum condita rerum.
10 Ergo, si cera gracilis compacta cicuta
est tibi vel buxus fortasse argutior, ipse
carpe viam primus nunc, Menala grataque nymphis
Arcadie montana petens saltusque liceos:
vel, si forte animo staret magis ire per arva
15 sicilidum typhea gravi, mirande, sub Ethna,
i, sequar, et raucum solvet mea fistula carmen,
dum tua cantando primos det tibia versus.
Nosti equidem, mi Meris: amant alterna Camene;
curaque pastorum vel magna Dyonidis arma
20 sint calami limen nostri non alta valentis
decantare magis. Nobis quoque cognita Paphos:
et Veneris flammas sevosque Cupidinis ictus,
nam placido Galatea michi suspiria vultu
lasciviens prestat, nec diros opprimit ignes;
25 et si forte pecus non sit mea cura, capelle
iamdudum stabant. Hominumque deûmque labores
Mopso relinquamus, cui frontem nectere lauro
vidimus: ipse deos iam cantat vertice sistro.
Me quoque texentem silvestri vigmine septam
30 spectat opus quo tendo citus. Sed iam tuus opto
ut tibi sint faciles satyri driadesque puelle
et superûm veneranda cohors, longumque per evum
pascua rura pecus rivos umbrasque recentes
conservent tribuantque simul gratamque Dyonem,
35 ut possis cunctos albo signare lapillo
quos tibi fata dies prestabunt candida mundo.
Nunc igitur valeas, Meris mi digne; memento
quandocunque tui poteris festando Menalce,
cui si quando velis quicquam rescribere contra,
40 en moror ipse modo quo nobis otia Faunus
prestitit ac umbras habito quas fecit apricas.
Indice dei Carmina