Iohannes Boccaccio - Carminum quae supersunt

 

 

V. A ZANOBI DA STRADA.


 

              Si bene conspexi que scribis carmina, vatum
          iam decus et patrie fulgor, venerande, secundus,
          tempus dulce trahis, dum mens invicta periclis
          proposito stat firma sacro, dum cernere libros
5        non piget, et falsum spernis sapienter inepti
          iudicium vulgi paucisque indulta revises
          ornamenta ducis, que sunt calcaria cordi.
          Hec te ne ledat, possit ne ledere, quanquam
          Germanum germana phalanx stet turgida circum
10      insultans armis! Faciant spectare palantes
          in segetes pecudumque greges armentaque passim
          nunc ferro nunc igne; gemant quibus acrior instat
          cura lucri! Michi, care, labor fuit alter iniquus
          iamdudum, dum seva Canis iniuncta Leoni
15      stella malum finiret iter: stetit obvia febris
          incauto michi dura nimis nil tale timenti;
          cum qua per menses luctatus ad omnia vires
          exposui, memorans Alcidis prelia quondam,
          dum fuit Anteus libicis prostratus arenis.
20      Et victor persepe fui, dum premia vite
          sperarem si victor eram: sed fortis et instans
          hostis in ambiguum, renovatis viribus, ingens
          plus solito surgebat ovans, cui sistere durum
          iam reputans, mortem volui, si fata dedissent.
25      Et cecidi, victusque fere inremeabile limen
          usque adii mortis: sevus sed terruit horror
          ingentis baratri, nam, dum specularer avaras
          attonitus latebras completas murmure tristi,
          expavi, traxique pedem vestigia flectens,
30      ut potui, et celo rediens; viresque resumpsi
          inde novas, vicique malum summoque labore
          perdomui tandem. Et posito michi debile robur,
          et compos vix ipse, vicissim carmina cudo
          te duce: quis vati versus non prestet amico?
35      Hec alias narrare libet; nunc vertere cursum
          est animus quo cepta trahunt. Tibi tramite, dicis,
          ire placet medio, priscorum facta recusans
          et nova gesta virûm. Laudo; nec degere canens
          est opus, ipse refers, nec desunt acta diebus.
40      Hesperiam geminam Karolo vincente videbis
          francorum perferre iugum, gallosque comatos;
          hinc etiam modicum supra si plura revolvas,
          adveniet coram perlucida turba proborum,
          ni tibi quod cantes dederit memorabile Clio:
45      vandalus impatiens sedis regesque Ticini,
          vinilus invasor Latii gottusque severus,
          bellaque samnitum dum surgeret Umbria contra,
          mille vacant, si cuncta velis discurrere gesta,
          splendida sumpta tibi quo possunt reddere serta
50      aut alias maiore sono protendere lauros.
          Fac, age, tange chelim: contemnunt otia frondes
          peneide, damnatque cohors veneranda sororum
          Castalidum. Nos turba minor suspensa tenemus
          ora quidem, si forte cadat de fonte propinquo
55      quid sapidum, aut cupidas nobis quod mulceat aures.
          Quid, breviter videant homines. Tu denique prudens
          multa vides, et pulcra sedens nunc cernere debes
          librorum in medio quos servant claustra Cassini.
          Fac, age, tange chelim: tempus fugit ocius aura,
60      nec redeunt flavi quos circum tempora crines
          iam canos traxere dies, gravis atque senectus.
          Hec ego dum scripsi, semper clarissimus ille
          affuit orator michi legum doctor amicus
          Loisius, sic velle ferens et scribere mandans.

 

IOHANNES BOCCACCIUS.

 


Indice dei Carmina