Tiu Eubulo, filosofu aregu
No, contos de matematica chi cussizzana a chie lezzede cun interessu a una cricca prus prufunda.
Unu cumbidu a sa cricca issientifica e filosofica chi Sos Contos proponen in Su Manualeddu: " a sa fine, de custu libru, faiende su chi cherisi. Ma si ddhais agattau interessante,(attenzione a saggettivu), iscridienoso sempere a ischola, in Macumere".
Sa prima essida de Sos Contos cun sa critica issoro istontonada a sas macchinzadas de su populu bassu proponede custu cumbidu bragheri e innozente. Est craru che su sole chi ddue siada unu lazzu: attenzione a saggettivu est a comente unu sinnale de perigulu, comente cussos postos in sas jacas de zertunos ortos, inue a intro ddu hada unu cane ispresu. Attentos a su cane allertada sistranzia de su momentu chi non suspettada sarrajolu de sa bestia. Su isettu de sos meres de omo est de non faere accostare zente male aggradeschia e po contras, a evitare malos incontros a sos istranzos disizzaos, benennidos e caros.
In cale si siada manera su sinnale de perigulu rende vana sa possibilidade de una atupa de su cane e appaghiada sa cussienzia de sos meres finzas a cara de disacattos mannos.
Forza manna de sos faeddos naraos e iscrittos! Gasi comente in Sos Contos chi si presumene a su matessi tempus de essere e de no essere interessantes, ponende a pare unu arresonamentu chi pretendede de istrochere a Epimenide e a sos paradossos suos.
Unu muntone e trigu est sempere piticcu narada Eubulo de Mileto, unu filosofu aregu antigu de sa segunda metade de su quartu seculu. Est craru e prezisu chi: a) unu muntone cun dunu ranu ebbia sia piticcu, e chi: b) si a unu muntone piticcu azunghimus unu ranu tando su muntone abarrada piticcu.
Dae a e dae b nde ogamus chi unu muntone cun duos ranos est piticcu e finzas chi, po iterazione, una orta chi su muntone cun n ranos est piticcu tando hada a esser piticcu finzas su muntone cun n+1 ranos. Sas premissas funi giustas, e finzas sas cunseguenzias logicas. A sincontrariu concluimus chi su fattu chi sagattene muntones mannos de trigu cuncordada cun sesperimentai de onnia die, comente hana haer fattu a ammuntonare totus custos ranos? Este inoghe chi sicchisparada su lazzu, su paradossu, ca serbit chi sagattede unu numeru intreu,n, po su cales su muntone de trigu sia piticcu, e tales chi po n+1 su muntone enzada a esser mannu.
Est a narrare chi in su momentu chi presumimus beru su fattu chi p[n]->p[n+1] azettamus chena zunchiu chi p[n]-> -p[n+1], faendeche intrare de sa fentana su chi chamus bogau foras de sa enna: una contradizione logica in sarresonamentu si assimbizamus Sos Contos a unu muntone e trigu, e a onni capitulu unu ranu, su essere issu in totu interessante dipendede de su ddu essere su primu, (cosa chi dubitamus fortemente) e faende custu decretamus po sempere chi totu su libru happada a essere po totus interessante.
E si cun meda e farza umilidade ponimus chi su primu capitulu non siada interessante semus cumbidande su lettore a segare in curzu in sa lettura, ca mancunu capitulu tando hada a essere in gradu de aumentare sinteresse suu po su triballu nostru.
Thiada a essere comente unu thriller in su cale a sa prima essida siscovierede su numene de su mortore.
Ponimus chi su lettore si siada mantenniu dubitosu finzas a surtima pagina de Sos Contos e dezidada de haere agattau su libru, ponimus interessante.