indighe

Tiu Eubulo, filosofu aregu

No, contos de matematica chi cussizzana a chie lezzede cun interessu a una cricca prus prufunda.

Unu cumbidu a sa cricca issientifica e filosofica chi Sos Contos proponen in Su Manualeddu: " a sa fine, de custu libru, faiende su chi cherisi. Ma si dd’hais agattau interessante,(attenzione a s’aggettivu), iscridienoso sempere a ischola, in Macumere".

Sa prima essida de Sos Contos cun sa critica issoro istontonada a sas macchinzadas de su populu bassu proponede custu cumbidu bragheri e innozente. Est craru che su sole chi ddue siada unu lazzu: attenzione a s’aggettivu est a comente unu sinnale de perigulu, comente cussos postos in sas jacas de zertunos ortos, inue a intro ddu hada unu cane ispresu. Attentos a su cane allertada s’istranzia de su momentu chi non suspettada s’arrajolu de sa bestia. Su isettu de sos meres de omo est de non faere accostare zente male aggradeschia e po contras, a evitare malos incontros a sos istranzos disizzaos, benennidos e caros.

In cale si siada manera su sinnale de perigulu rende vana sa possibilidade de una atupa de su cane e appaghiada sa cussienzia de sos meres finzas a cara de disacattos mannos.

Forza manna de sos faeddos naraos e iscrittos! Gasi comente in Sos Contos chi si presumene a su matessi tempus de essere e de no essere interessantes, ponende a pare unu arresonamentu chi pretendede de istrochere a Epimenide e a sos paradossos suos.

Unu muntone e trigu est sempere piticcu narada Eubulo de Mileto, unu filosofu aregu antigu de sa segunda metade de su quartu seculu. Est craru e prezisu chi: a) unu muntone cun d’unu ranu ebbia sia piticcu, e chi: b) si a unu muntone piticcu azunghimus unu ranu tando su muntone abarrada piticcu.

Dae a e dae b nde ogamus chi unu muntone cun duos ranos est piticcu e finzas chi, po iterazione, una orta chi su muntone cun n ranos est piticcu tando hada a esser piticcu finzas su muntone cun n+1 ranos. Sas premissas funi giustas, e finzas sas cunseguenzias logicas. A s’incontrariu concluimus chi su fattu chi s’agattene muntones mannos de trigu cuncordada cun s’esperimentai de onnia die, comente hana haer fattu a ammuntonare totus custos ranos? Este inoghe chi si’cch’isparada su lazzu, su paradossu, ca serbit chi s’agattede unu numeru intreu,n, po su cales su muntone de trigu sia piticcu, e tales chi po n+1 su muntone enzada a esser mannu.

Est a narrare chi in su momentu chi presumimus beru su fattu chi p[n]->p[n+1] azettamus chena zunchiu chi p[n]-> -p[n+1], faendeche intrare de sa fentana su chi c’hamus bogau foras de sa enna: una contradizione logica in s’arresonamentu si assimbizamus Sos Contos a unu muntone e trigu, e a onni capitulu unu ranu, su essere issu in totu interessante dipendede de su ddu essere su primu, (cosa chi dubitamus fortemente) e faende custu decretamus po sempere chi totu su libru happada a essere po totus interessante.

E si cun meda e farza umilidade ponimus chi su primu capitulu non siada interessante semus cumbidande su lettore a segare in curzu in sa lettura, ca mancunu capitulu tando hada a essere in gradu de aumentare s’interesse suu po su triballu nostru.

T’hiada a essere comente unu thriller in su cale a sa prima essida s’iscovierede su numene de su mortore.

Ponimus chi su lettore si siada mantenniu dubitosu finzas a s’urtima pagina de Sos Contos e dezidada de haere agattau su libru, ponimus interessante.