© Vangelo di Luca 2001. Traduzione in sardo campidanese, variante del Sarcidano isilese, 
di Antioco e Paolo Ghiani. Consulenza esegetica di Antonio Pinna.
Proposta di traduzione di Paolo Ghiani con osservazioni di Antonio Pinna e di Antioco Ghiani.

Lc 24,1-53 Prima e seconda bozza Ghiani, prima bozza Seu

Campidanese Modifiche Logudorese





1 E sa primu dì
infatu de su sabudu a mengianeddu funt andadas a sa tumba ingollendi is ollus chi iant aprontau. 

2 E ant agatau sa perda arrumbulada de su monumentu, 

3 ma candu funt intradas no ant agatau su corpus de su Sennori Gesus. 

4 E est sussediu ca issas fiant in pentzus po custu, e mira, duus ominis si funt presentaus a issas cun nd’una besti chi illuxerràt

5 Sendu issas ispantadas e incrubendi sa faci a terra (e a faci incrubada a terra), cuddus ddis ant nau: «Poita seis cichendi a unu chi est biu in mesu de is mortus? 

6 No est innoi, ma est arresuscitau. Arregodaisindi comenti s’at fueddau sendu ancora in Galilea, 

7 narendi ca su Fillu de s’omini depiat essiri intregau a is manus de is pecadoris, e essiri crucifissau e a sa de tres dis arresuscitai». 

8 E issas si ndi funt arregodadas de is fueddus suus 

9 e torradas agoa de su monumentu ant contau totus custa cosas a is Undixi e a totus is atrus. 

10 Fiant Maria sa Maddalena e Giuanna e Maria de Giacu, e is atras chi fiant cun issas narànt a is apostulus custas cosas. 

11 e funt partas a is ogus insoru comenti e chi essant una lera custus fueddus, e a issas no ddas creìant. 

12 Ma Perdu si nd’est pesau e at curtu a su monumentu e s’est incrubau a castiai e bidi feti is fascas e si nc’est torrau a domu spantendisì po is cosas sussedias.

 

13 E mira, duus de issus sa di e totu si nci fiant incaminaus faci a una bidda chi fiat aillargu 60 stadius(???) de Gerusalemi, chi ddi narànt Emmaus;

14 e issus fiant arrexonendi, s'unu cun s'atru de totus cussas cosas chi fiant sussedias.

15 E issus fiant arrexonendi e chistionendi candu Gesus e totu fut acostiau e caminàt cun issus.

16 Ma is ogus insoru no ddu podiant arreconnosci.

17 Tandus issu ddis at nau: "Ita funt custus fueddus chi eis pigau s'unu cun s'atru in s'andari de bosatrus?". E issu, tristus, si funt frimaus.

18 At arrespustu unu chi ddi narànt Cleopas e dd'at nau: "Tui feti ses istrangiu (bivis) in Gerusalemi e no iscis su chi ddu est sussediu in custas dis?".

19 E ddis at nau: "Cali funt is cosas sussedias?". E issu dd'at nau: "Su contu de Gesus Nazarenu, chi fut unu profeta poderosu in faina e fueddu ananti de Deus e de totu su populu;

20 comenti is predis maioris e is capus nostus dd'ant intregau a una cundenna a morti e dd'ant crucifissau. Nosu a s'umbessi isperaiaus ca iat a essiri issu a liberai a Israeli. Ma su fatu est ca custa est sa de tres dis de candu funt sussedias custas cosas.

22 Ma unas cantus feminas de is nostas s'ant spramau; funt andadas a mengianeddu acuitu a sa tumba

23 e no ant agatau su corpus suu, funt bennias a si nai de ari biu fintzas una visioni de missus chi narant ca issu est biu.

24 E unus cantus de is chi funt cun nosu funt andaus a sa tumba e ant agatau propriu comenti ant nau is feminas, ma a issu no dd'ant biu".

25 e issu ddis at nau: "Locus (genti chentza de sentidu) e grais de coru a crei a totu su chi ant nau is profetas!

26 Non depiat sunfriri totus custa cosas, su Cristus, e intrai (po lompiri?) a sa gloria sua?".

27 E cumentzendi de Mosè e de totus is profetas dd'is at ispinnigau is cosas chi tocànt a issu in totus is Iscrituras.

28 E candu funt acostiaus a sa bidda a innui fiant incaminaus issu at at fatu a biri de bolliri andai prus aillargu.

29 E issus dd'ant insistiu narendi: "Abarra cun nosu ca (seus) est giai a merì e sa dì nc'est giai passada (a su scurigadroxu) e fiat intrau po abarrai cun issus.

30 E est sussediu candu si fiat imbarau cun issus ca at pigau unu pani at nau sa beneditzioni e dd'at pratzìu e si ddus donàt.

31 Tandus is ogus insoru si funt abertus totu e dd'ant connotu. E issu ddis fut isparessiu.

32 E ant nau s'unu a s'atru: "Non fiat arderosu su coru nostu candu fiat fueddendi (fueddàt) cun nosu in sa bia, candu s'aberiat Iscrituras?".

33 E in s'ora e totu si ndi fiant pesaus e iant torrau a furriai faci a Gerusalemi e ant agatau pinnigaus is Undixi e is atrus chi fiant cun issus,

34 narendi: "Deaderus su Sennori si nd'est pesau e Simoni dd'at biu".

35 E issus puru torrant a contai su chi fiat sussediu in sa bia e comenti dd'iant connotu candu fut pratzendi (iat pratziu) su pani.

36 Fiant propiu fueddendi de icustas cosas candu Gesus e totu s'est frimau in mesu insoru e ddis at narat: "Paxi a bosatrus".

37 Spramaus e intimorigiaus ddis pariat de biri (si creiant de biri) una pantuma.

38 E ddis at nau: "Poita seis avvolotaus spantaus e poita faesi pentzamentus malus (cfr. Mc 7,21; Lc 2,35) (legius) in su coru de bosatrus?

39 Castiai is manus mias e is peis mius: (mirài ca) seu propriu deu; tocaimì e castiai: una pantùma non portat carri e ossus comenti bieis ca ddus portu deu".

40 At nau aici (custu) e ddis at amostau is manus suas e is peis.

41 Ma issus po su prexu (de cantu su prexu fut mannu) non creiant ancora e fiant spantaus e tandus ddis at nau: "Cosa de papai nci nd'at (nci teneis innoi)?".

42 Tandus dd'ant donau una prutzioni de pisci arrostiu

43 e issu dd'at pigau e si dd'at papau ananti insoru.

44 Apustis ddis at nau: "Custus funt is fueddus mius chi s'apu nau sendu ancora cun bosatrus: abisongiat chi siant fatas e cumprias totus is cosas iscritas po mimi in sa lèi de Mosè, in is profetas e in is Salmus".

45 Tandus at beni abertu sa menti insoru po cumprendiri is Iscrituras,

46 e ddis at nau: "Aici ddu at iscritu: su Cristus at a depiri patiri e si nd'at a pesai (de mesu) de is mortus a is tres dis,

47 e in su (a) nomini suu at a essiri predicada a donnia genti (natzioni) sa penitentzia (cfr. Mc 1,4) a perdonu de is pecaus, cumentzendi de Gerusalemi.

48 Bosatrus seis testimongius de totus custas cosas.

49 E [mirai] deu mandu a susu de bosatrus sa prominta de Babu miu. Bosatrus abarrai in sa citadi fintzas a candu eis a essiri bestìus de sa frotza de su celu (Deus)".

50 Apustis ndi ddus at ingortus a foras faci a Betania, at artziau is manus e ddis at nau una beneditzioni.


51 E est sussediu candu fut narendi sa beneditzioni ca si nc'est istresiau de issus e Deus ndi dd'at pigau acanta sua (in celu).

52 E issus apustis chi dd'ant adorau nci funt torraus a Gerusalemi cun prexu mannu

53 e fiant sempiri in su tempru benedixendi a Deus.

23,56b Su sàbudu si fiant pasiaus, comenti fut pretzetu,  

1 Ma sa primu di de sa cida a su chitzi funt andadas a sa tumba ingollendi is ollus chi iant aprontau. 

2 E ant agatau sa perda arrumbulada de s’intrada de sa tumba,

3 ma candu funt intradas no ant agatau su corpus de su Sennori Gesus. 

4 Fiant spantadas po custu, e fut sussèdiu , totu in d’una, (in s’interis) ca duus òminis si funt presentaus ananti insoru cun d’una besti luxenti (che soli?)

5 Issas (si) nd’iant boddiu una timoria (assichidu) mannu e fiant totu incrubadas faci a terra, ma cussus òminis ddis ant nau «Poita seis cichendi in mesu de is mortus unu chi est biu?»

6 No est innoi, ma est stètiu arresuscitau. Arregodaisindi comenti s’at fueddau candu fut ancora in Galilea, 

7 e si naràt ca su Fillu de s’omini depiat essiri intregau a is manus de is pecadoris, e essiri crucifissau e ca, a sa de tres dis, si ndi depiat (torrai a) pesai. 

8 E issas si ndi funt arregodadas de is fueddus suus 

9 e torradas agoa de sa tumba ant contau totu custas cosas a is Undixi apostulus e a totu is atrus. 

10 Custas fèminas fiant Maria sa Madalena e Giuanna e Maria de Giacu, e is atras chi fiant cun issas, e narànt a is apostulus custas cosas,

11 e icustus fueddus a issus ddis funt partus una lera (sciollòriu) , e no ddas creìant. 

12 Ma Perdu si ndi fut pesau e at curtu a sa tumba e, castiendi incrubau, bit is fascas a un’oru (a una parti). Apustis nc’est torrau, totu spantau po su chi fut sussèdiu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

45 Tandus at beni abertu sa menti insoru po cumprèndiri is Iscrituras,

46 e ddis at nau: "Aici ddu’at iscritu: ca su Cristus at a sunfriri e a is tres dis si nd'at a pesai de is mortus,
47 e ca a nomini suu at a essiri predicau a donnia genti s’arrepentimentu e su perdonu de is pecaus, cumentzendi de Gerusalemi.
48 Propiu bosatrus eis a èssiri testimongius de totus custas cosas,

49 e po icustu deu s’ap’a mandai sa promissa de Babbu miu; aici bosatrus abarrai in [sa] citadi fintzas a candu eis a èssiri bestius de sa frotza de su celu".

50 Apustis ndi ddus at ingortus a foras faci a Betania e pesendi is manus a celu ddus at benedixius.

51 E est sussediu, in s’ora chi fut benedixendiddus, ca si nc'est istresiau de issus e
nc'artziàt a celu [(Deus ndi dd'at pigau acanta sua (in celu)].

52 E issus dd'ant adorau e apustis nci funt torraus a Gerusalemi cun prexu mannu


53 e sempri in su tempru benedixiant a Deus.

 

 

 

 


24,1 Sa prima die 'e sa chida, a puddhiles, 'enzèin a su sepulcru, giutendhe sos aròmatos ch'aìan aprontadu.

24,2 Agatèin sa pedra illorumada dae su sepulcru,

24,3 intrèin e no agatèin su corpus de su Segnore Gesùs.


24,4 E sutzedèit chi, in su mentras ch'issas no ischìan ite si ndhe pessare de-i custa cosa, acò chi si lis presentèin duos òmines in beste lughente.

24,5 Ma mentras ch'issas fin assustadas, cun sas caras grusciadas a terra, lis nerzèin: "Proìte sezis chirchendhe intre sos mortos a chi est bivendhe?

24,6 No est innoghe, ma est resuscitadu. Bos ammentades comente bos faeddhèit candho fit galu in Galilèa
24,7 e naraìat chi bisonzaìat chi su Fizu 'e s'Omine esseret intregadu in manos de sos òmines pecadores e esseret crutzificadu e resuscitadu sa 'e tres dies"

24,8 E s'ammentèin de sas paràulas de isse.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Note

 

Lc 24,01 E sa primu : Data la costruzione greca men ... de...  sembrerebbe meglio unire 23,56b con 24,1: Il giorno di sabato osservarono il riposo secondo il comandamento, ma il primo giorno dopo il sabato...

nAGh: Acapiendi Lc 23,56b cun 24,1, si podit ponni: Su sàbudu si fiant pasiaus, comenti fut pretzetu, ma sa primu di de sa cida...
Lc 23,56 comenti fut pretzetu: sigomenti ca in gregu ddu’est s’artìculu, s’iat a podi ponni fintzas e in sardu, ma s’iat a podi ponni fintzas e “Comenti fut de pretzetu”

Lc 24,01 infatu de su sabudu : si può seguire Cei, in ogni caso. Tuttavia, meglio notare che gr. lett. "il primo giorno dei sabati ( =della settimana)"

Lc 24,01 a mengianeddu : gr. sembra orientato ancora verso il buio, in quanto sia il sostantivo orthros sia l'aggettivo bathus indicano un tempo molto presto. 
nAGh: in Mc 1,35 ddu’est giai giai sa propriu idea e dd’iaus tradusia: “a su chitzi, innantis de obresci”. Eus postu “mengianeddu” in Mc 13,35; 15,1; 16,2; ma su fueddu fiat  lìan proì o feti proì: iat a essi de torrai a biri. Innoi ca is fueddu funt totu diferentis chi non si bolit umperai Mengianu a Chitzi o Mengianeddu, ca tirant prus a parti de sa di che de sa noti, s’abarrat “paris a obresci” “a s’obrescidroxu” o “a su chitzi”

Lc 24,02 ant agatau : l'espressione è abbastanza naturale anche in sardo per dire "arrivate sul posto, videro...". Tuttavia, se fosse necessario chiarire cfr. le altre occorrenze del verbo unito con l'acc. di un participio o di un aggettivo: 7,10; 8,35; 11,25; 19,30.
nAGh: po imoi non eus agatau atra cosa.

Lc 24,02 de su  monumentu: gr. apo : più chiaro se si dice "dall'ingresso della tomba"; ancora per la chiarezza non userei "monumentu", e nemmeno "sepulcru" (ricorda le cappelle del sepolcro del giovedì santo), ma semplicemente "tumba" (come prima, dal momento che mnemeion non è poi così diverso anche acusticamente da mnema ). 
nAGh: “
intrada” o “buca” chi non si bolit ponni unu genericu “aillargu

Lc 24,04 E est sussediu : kai egeneto qui introduce la frase principale che comincia con kai idou. Così com'è sembra che regga "ca issas fiant in pentzus". Qualcosa come: "E est sussediu, in su mentris chi issas ... , 

Lc 24,04 in pentzus : mi sembra poco (cf Lc 21,25 "angoscia di popoli in ansia" Cei )
nAGh: Ponendi impari is cuntziderus de 24,4 a 24,5 s’iat a podi cambiai “spantadas”de fasi de “in pentzus”, puita ca totu is atrus fueddus chi mi benint a conca po «ansia – ansioso» non mi parint bonus po custa ocasioni.

Lc 24,04 e mira, duus ominis si funt presentaus: solito problema con kai idou.  In realtà, nemmeno CEI traduce letteralmente, in quanto "apparire vicino" non è di per sé il senso di ephistemi, che è piuttosto "stare vicino, davanti", con talvolta una connotazione di "fatto improvviso", qui dato anche da kai idou. Quindi con  "apparire" si trasferisce qualcosa del contenuto semantico di kai idou, che Cei traduce comunque con "ecco". Io qui rinuncerei a tradurre  letteralmente "e mira", e metterei: "Erano sconcertate per il fatto, e successe che all'improvviso due uomini si presentarono davanti a loro", che mi sembrerebbe un (buon) compromesso fra traduzione formale e dinamica.
nAGh: Po dda segai in crutzu: “Fiant spantadas po custu e fut sussèdiu , totu in d’una, (in s’interis) ca duus òminis si funt presentaus ananti insoru cun d’una besti luxenti (che soli?).

Lc 24,04 chi illuxerràt : mi pare poco naturale, forse perché noi non lo usiamo. Ma nemmeno il nostro "chi alluiàt" mi suonerebbe meglio. Un aggettivo senza verbo sarebbe più leggero, magari nella forma "luxenti/?  che soi/lampu".
nAGh: illuxerrai est verbu meda comunu innoi po narri:”abbagliare”, propriu “l’abbagliare del sole”. Alluinai o illuinai bolit narri prus che atru “avere o far venire i capogiri” e non mi parit chi...,

Lc 24,05 Sendu issas ispantadas e incrubendi: emphobos  mi pare più che ispantadas (cf v. 12), sono proprio "molto spaventate, molto impaurite". Sarebbe più naturale in forma verbale indipendente, tenuto conto anche che c'è un  de di continuazione, che qui sarebbe ben reso con "Issas si ndi iant pigau timoria manna e fiant totu incrubadas faci a terra , ma issus ddis ant nau" (o simile).
nAGh: sighendi sa chistioni de innantis, chi ispantadas est pagu podeus umperai “timoria” ma fintzas e “assichidu, assicadas” In prefinis: ”Issas si nd’iant boddiu una timoria (assichidu) mannu e fiant totu incrubadas faci a terra, ma cussus òminis ddis ant nau

Lc 24,05 cuddus : visto anche in greco non c'è niente, metterei "issus", oppure : cussus ominis"
nAGh: fortzis mellus “cussus òminis” o chi no’ agataus duas bortas “Issas – issus” chi no est bellu meda.

Lc 24,05 chi est biu in mesu : l'ordine delle parole conviene renderlo subito naturale e immediatamente comprensibile; qui l'allungamento "uni chi est biu" fa in un primo momento capire che "uno è vivo in mezzo ai morti".
nAGh: mi parit prus crara cust’ùrtima: “poita seis cichendi in mesu de is mortus unu chi est biu?"

Lc 24,05 a unu chi : gr. ha l'articolo determinativo, come se fosse un proverbio (dicono alcuni): non fa però a tradurre letteralmente, perché "poita cicais su biu in mesu a is mortus" fa pensare a ubriaconi pervertiti; un buon compromesso sarebbe dire "poita seis cichendi chi est biu in mesu de is mortus?"; invece, lasciando "uno" suona meglio dire dire: "poita seis cichendi in mesu de is mortus unu chi est biu?"

Lc 24,06 est arresuscitau : di per sé è aor. passivo "è stato risuscitato" (da Dio) .
nAGh: mi parit ca non nci at atru modu chi non: “est stètiu arresuscitau”. Furriai sa frasi a s’ativu non mi parit chi innoi si potzat fai “ant arresuscitau”.
nAP : s'iat a podi fai puru, ma ponendi "Deus at arresuscitau". Ma non pare nemmeno a me il caso. 

Lc 24,06s sendu ... narendi ...: questi participi non sono molto naturali... "candu fiat ancora... e si narada ..."

Lc 24,07 arresuscitai : qui però è l'altro verbo  anistemi,  e non sarebbe niente male trovare un'altro verbo anche in sardo. Mi pare che in Mc 13,19 si sia usato "(si) ndi pesai" .
nAGh: chi umperau “pesai” tandus fortzis tocat a arripiti “depiat” puita mi parit ca est tropu aillargu: “e a sa de tres dis si ndi depiat (torrai a) pesai. ”- ?

Lc 24,09 a is Undixi : esplicitare magari in corsivo "is Undixi apostolus" , seguendo l'abitudine di Lc1900 ? 

Lc 24,10 Fiant ... is atras : forse conviene esplicitare da qualche parte: O "custas feminas fiant... ", oppure "is atras feminas chi fiant cun issas, e narànt... "

Lc 24,10 Maddalena : in sardo mi pare pronunciamo con una "d" : Madalena ?
nAGh: est berus, si narat cun d’una “d” feti e po essiri prus pretzisus, su nomini sardu iat essiri “Malleni/a”, ma innoi fortzis cumbenit a ponni Madalena puita ca cun su nomini sardu si perdit totu s’idea de “di Magdala” o no’?

Lc 24,10 cun issas narànt : GNT suggerisce di mettere punteggiatura prima di "narant" : "Fiant Maria sa Maddalena e Giuanna e Maria de Giacu, e is atras chi fiant cun issas, e narànt a is apostulus custas cosas. 

Lc 24,11 e funt partas : questo ordine è proposto per restare oppure è messo tanto per tradurre letteralmente? In questo ultimo caso meglio ordinare subito in modo naturale... senza che ci sia bisogno di parlarne. Se invece fosse proposto per restare, bisogna pensarci un po` .
nAGh: mi parit ca una frasi chi si podit cumprendi iat essi: “e icustus fueddus a issus ddis funt partus una lera”, ma ia a tenni cancuna duda po “lera” puita fintzas e chi su fueddu est uguali a su gregu e Wagner narat ca est de origini grega, a is partis nostas mi parit umperau prus po nai “beffa”: “dd’ant fatu a lera”, perou sigomenti ca est unu fueddu chi deu no umperu giai mai, non potzu essi siguru chi siat aici. In dònnia modu s’iat a podi umperai fintzas e “sciollòriu”.

Lc 24,12 si nd’est pesau :appunto, il verbo anistemi; cf sopra v. 7

Lc 24,12 s’est incrubau : la frase così è pesante. Se si lascia il presente, conviene lasciare prima l'interruzione del participio: "e incrubau, bidi ..."

Lc 24,12 feti : oppure, e forse meglio, "vide le bende da sole/da una parte"

Lc 24,12 e si nc’est torrau : Se si lascia il presente "bidi",  staccare con punto, come Cei, mettendo anche "apustis", se ... 

Lc 24,12 a domu : pros eauton meglio collegato a "spantau intr'e sei/ totu spantau"
nAGh: Castiendi totu is chistionis tandus, custa frasi deu dd’ia a biri aici: “Ma Perdu si ndi fut pesau e at curtu a sa tumba e castiendi incrubau bit is fascas a un’oru (a una parti). Apustis nc’est torrau, totu spantau po su chi fut sussèdiu’’.  

 

da 12 a 45 da controllare

 

Lc 24,46 si nd'at a pesai (de mesu): pesai de mesu significa altra cosa. 

Lc 24,46 patiri : sulla scelta dei vocaboli, non converrebbe restare su quelli maggiormente usati? Patiri non mi sembra usato comunemente.

Lc 24,46 a is tres dis : un ordine di parole più naturale in sardo ? Qui, la notazione temporale all'inizio ?
nAGh: s’iat a podi fintzas e nai: “a sa de tres dis/agoa de tres dis“ 

Lc 24,47 sa penitentzia : Tuttavia, il vocabolo sardo penitentzia non corrisponde ormai al senso che altre volte abbiamo tradotto "furriai de pentzamentu" (dove?). Cf Lc 3,3. Restando sulla corrispondenza di un solo termine, altre traduzioni vanno sull'area del pentimento, conversione, ravvedimento...  Altrimenti, bisogna trovare un altro giro di  frase.

nAGh: est berus ca oi “penitentzia, apenitentziai” bolit narri prus che atru “sunfriri”. Eus postu “furriai de pentzamentu”= “convertirsi, ravvedersi”  in Mc 1,15 e Mc 6,12, ma fiant verbus, non sostantivus. Tandus chi non boleus ponni “arrepentimentu” «e a nòmini suu at  a èssiri predicau s’arrepentimentu  a dònnia genti»  chi no est chi siat bellu meda, iaus a podiri provai a furriai sa frasi: “e a nòmini suu, s’at a predicai a dònnia genti chi furrit de pentzamentu po perdonu de is pecaus...

Lc 24,48 Bosatrus : circa l'insieme di 48-49 : "voi" in posizione enfatica e da correlare con "io" del verso seguente, anch'esso in posizione enfatica. Questa correlazione dei pronomi è ripresa dal "voi" del v. 49, introdotto dal solito connettivo de greco. Secondo me, bisogna fare maggiore attenzione alla sequenza "logica" delle frasi che in modo un po' pesante si può suggerire come segue: voi, da parte vostra, dovrete essere testimoni ... mentre, io, da parte mia, vi manderò ... : così voi resterete ... 
I tempi presenti in queste frasi equivalgono a dei futuri. La parte che riguarda la testimonianza è in greco senza verbo: voi testimoni di queste cose. Sta così quasi in modo atemporale a conclusione del versetto che precede e a base delle due frasi che seguono.

Lc 24,49 mirai: Il Textual Commentary lo mantiene soprattutto per motivi interni: ultime parole solenni di Gesù. Sulla traduzione di idou : cf Lc 1,20 prima occorrenza in Luca e 200 occorrenze in tutto il NT. Ha perso ormai ogni valenza verbale di "vedere" e ha assunto il valore di particella dimostrativa con la funzione di attirare l'attenzione su ciò che segue, che può anche essere qualcosa di inaspettato. Alcune traduzioni fanno uso di espressioni che nella lingua di arrivo hanno questa funzione, indipendentemente dal fatto che siano collegate all'idea verbale di "vedere".

nAGh: de “idou” nd’eus chistionau atras bortas puru, (Lc 24,4) e dependiddu o bolendiddu ponni in sa tradutzioni, mi parit ca “mi’ o la, labai, alloddu e atrus “ ant perdiu in  sardu puru su sentzu de “castiai o biri” e ant pigau cussu de “meravillia, atentzioni, spantu” e po cussu s’iat a podi ponni unu de icustus chentza de furriai su chi bolit narri su gregu.

Lc 24,49 sa prominta : se voi diceste "promissa" mi sembrerebbe per amore di koinè

Lc 24,50 at artziau is manus : come azione indipendente qui non mi sembra suonare bene: "alza le mani" ... per che cosa? Io tradurrei almeno con il gerundio presente, anche senza esplicitare, come però sarebbe utile, la direzione della "alzata di mani".
cf NLT Luke 24:50 Then Jesus led them to Bethany, and lifting his hands to heaven, he blessed them.

Lc 24,50 at nau una beneditzioni : ma parit troppu pagu e mi parit un predi in sagrestia

Lc 24,52 apustis chi dd'ant adorau : la prossima volta che traduci ancora un participio aoristo con "apustis" invece di una benedizione ti dico un'altra cosa ... . Qui, a differenza di prima, ci sta invece bene un tempo autonomo: lo adorarono e ... 

Lc 24,53 fiant sempiri : se si trova un'altra espressione per dia pantos (chronou) ... magari che sia anche in grado di non far pensare che non andassero nemmeno a pranzo. Così si lascerebbe l'avverbio "sempre" per il corrispondente avverbio greco... Ma non è poi così importante.

nAGh: po non nai ca fiant sempri in su tempru, fintzas e a ora de prandiri e de crocai, podeus ponni: “s’in prus (de su tempus)” o “fatu fatu”, “fìsciu = spesso”

nAPbis: in realtà si tratta di una costruzione perifrastica: erano lodanti Dio sempre nel tempio : lodavano sempre Dio nel tempio. Ciò che risolve l'impressione di essere sempre nel tempio. È veramente strano che pur essendo la preifrastica sicuramente riconosciuta, non sia tradotta da nessuno come tale (almeno fra le traduzioni finora consultate).