©Vita Nostra 2000, anno 40, n. 38, domenica 29 ottobre  2000, p. 5

Mc 12,28-34
Su primu cumandamentu de totus

 (Ttraduzione di Antioco e Paolo Ghiani)

²⁸ E fut acostiau unu de is òminis de lei, chi ddus iat intèndius in chistionis, e biu cumenti ddis iat arrespustu giustu, dd’iat pregontau: «Su primu cumandamentu de totus e cal’est?». ²⁹ Gesùs dd’iat arrespustu: «Su primu est: Ascurta, Israeli. Su Sennori Deus nostu, Sennori unigu est ³⁰ e as a istimai a su Sennori Deus tuu cun totu su coru tuu, cun totu s’ànima tua e cun totu sa menti tua e cun totu sa frotza. ³¹ E su de duus est custu: as a istimai a su cumpangiu tuu che a tui e totu. Atru cumandamentu prus mannu de icustu no nci nd’at». ³² E s’òmini de lei dd’iat nau: «Giustu, su maistu! As nau sa beridai, ca unu est issu e no nd’at atru foras che issu; ³³ e a ddu stimai cun totu su coru e cun totu su sentidu e cun totu sa frotza e a istimai a su cumpangiu comenti e a sei e totu est prus meda de totus is paraduras fatas a Deus e de is afuntzionis de sacrifìtzius». ³⁴ E Gesùs biendi ca iat arrespustu cun sabiori, dd’iat nau: «Non ses aillargu de s’arrènniu de Deus». E nemus s’atriviat prus a ddi fai pregontas.