©Vita Nostra 2000, anno 40, n. 45, domenica 17 dicembre 2000, p. 6

Nel numero del 17 dicembre 2000 vengono pubblicati:

- la traduzione di Lc 1,26-56 Annuciazione e Magnificat
- il tutto incorniciato dall’illustrazione della pala d’altare di Santa Maria d’Avià

Cantat s’anima mia

26 Tandus, in su de ses mesis su missu Crabieli fut istètiu mandau de Deus a una citai de sa Galilea, chi ddi narànt Nazaret, 27 a una picioca chi fiat isposa cun d’unu chi ddi narànt Giusepi de sa domu de David, e a sa picioca ddi narànt Maria. 28 E intrau anca fut issa at nau: «Saludi, prena de gràtzia, su Sennori est cun tegus».

29 Issa tandus po cussu fueddu si ndi fut totu assicada e megàt de arrexonai ita iat a èssiri custu saludu. 30 E su missu dd’at nau: «Non timast, Maria, ca as agatau gràtzia ananti de Deus. E mira ca as a concepiri in is intrànnias e as a tènniri unu fillu e a nòmini dd’as a ponni Gesùs. 32 Issu at èssiri mannu e dd’ant a narri fillu de su Totu Artu,  e su Sennori Deus dd’at a donai sa trona de David babu suu 33 e at arrenniai a pitzus de sa domu de Giacobi po sèmpiri e de s’arrènniu suu no ddu at ari acabu.
34 Tandus Maria at nau a su missu: «Comenti at èssiri custa cosa? Ca deu, òmini no ndi connosciu».  35 E su missu at arrespustu e dd’at nau: «Spìritu santu at abasciai fintzas a tui
e potentzia de Su Totu Artu t’at a umbrai. Po cussu fintzas e a su chi at a nàsciri dd’ant a narri santu, fillu de Deus. 36 E mira ca Elisabeta, sa parenti tua, fintzas e issa at concepiu unu
fillu a is becesas suas e custu po issa est su de ses mesis, e narànt ca fut lunàriga. Ca no s’agatat fueddu perunu impossibili po Deus. 38 Tandus  Maria at nau: «Mira, sa tzeraca de su Sennori. Mi sussedat cunfromas a su fueddu tuu. E su missu si ndi fut andau de issa.

39 Apustis Maria, in cussas dis, si nd’est pesada e at mòviu de pressi faci a is montis a una citai de Giuda. 40 E est intrada a domu de Zacaria e at saludau a Elisabeta. 41 E est sussèdiu ca comenti Elisabeta at intèndiu su saludu de Maria, su pipiu si dd’est saddìu in brenti, e Elisabeta ndi
fut istètia prena de Spiritu santu 42 e at pesau una boxi e a boxi manna at nau: «Benedita tui intru de is feminas e beneditu su frutu de is intrànnias tuas! 43 E de innui mi tocat custu, chi sa mama de su Sennori miu bengiat a domu mia? 44 Mira ca, comenti sa boxi de su saludu tuu est lòmpiu a is
origas mias, s’est saddìu in prexu su pipiu in brenti mia (prossima volta mettere il termine del canto sardo, come sopra: is intrannas mias). 45 E diciosa tui chi as crètiu ca su Sennori at a cumpriri is promissas chi t’at fatu.

46 E Maria at nau:

«Cantat s’ànima mia sa mannesa de su Sennori
47 e s’est alligrau su spìritu miu po Deus, srabadori miu,
48 ca at castiau a sa minoresa de sa tzeraca sua;
de imoi innantis sa genti totu canta m’at a fai diciosa,
49 ca cosas mannas m’at fatu su Totu Poderosu:

e santu su nòmini suu
50 e sa piedadi sua in donnia areu e tempus
po is chi ddu srebint.


51 At fatu frotza cun su bratzu suu,
at isperdiu mannosus in menti e coru insoru.
52 Nd’at sciusciau potentis de trona
e nd’at pesau minoris.
53 a chi patit famini dd’at totu prenu de benis
a chi s’arricat nci dd’at bogau chentza nudda.
54 At pigau a sa manu a Israeli fillu suu,
po s’arregodai de sa piedadi sua,
55 comenti iat promittiu a is mannus nostus,
po Abramu e su sémini suu, po sèmpiri».

56 Tandus Maria est abarrada cun issa unus tres mesis
e apustis nc’est torrada a domu sua.