No apprettedas s'isprone A su poveru ronzinu, Si no in mesu caminu S'arrempellat appuradu; Minzi ch'es lanzu e cansadu E no nde pode' piusu; Finalmente a fundu in susu S'imbastu nd'hat a bettare. |
Non affondare lo sprone al povero ronzino, se no a metà strada si ribella imbizzarrito; guardate che è magro e spossato, e non ne può più; alla fine a fondo in su il cavaliere getterà. |
Su pobulu chi in profundu Letargu fi' sepultadu, Finalmente despertadu, S'abbizza' ch'est in cadena, Ch'ista' suffrende sa pena De s'indolenzia antiga: Feudu, legge inimiga A bona filosofia. |
Il popolo che in profondo letargo era sepolto, finalmente svegliato si accorge che è in catena, che sta pagando la pena della sua antica indolenza: feudo, legge nemica di una buona filosofia. |