A LUMERA
di Domenico
Vono
Girandu stamatina nta nu vasciu,
nta nu catuoju viecchiu abbandunatu,
ntisi de botta cuomu nu sgalasciu
de cuosi che s'avienu sdarrupatu.
Mu viju, mi girai, chi avia cadutu
e tuttu chiddu chi dda nterra nc'era
e cumbogghiata sutta de nu mbutu
mi vinna pe li mani na lumera.
Bella, tutta copputa, rigamata,
cu dui scumparti, fundu e suttafundu,
e mona mila tiegnu io stipata
ca chista e nu ricuordu pe lu mundu.
Chist'è lu lampadariu
de na vota.
Nànnuma nta la casa la portau,
la misa cuomu parti de la dota
lu primu juornu quandu si nzurau.
Misa quattru lucigni a li
puntuni,
de uogghiu, para para, la curmau
n'abbattaru sparau cu nu tizzufli
e tutti quattru priestu l'appicciau.
Tutta la cammara accussì
adducia
e nànnuma, sicuru, si prejava
e pemmu fa cchiù lustru ca potia
sempe chiddi lucigni scuzzicava.
Doppu, quandu portaru la corrente,
nta nu catuoju chiusa la dassaru,
cuomu na cosa chi no mbala nente,
cuomu na cosa vecchia la jettaru.
Chìstu è nu mundu propi scanuscente,
t'adura sulu s'hai,si ssi patruni,ma prontu
mu ti jetta malamente quandu non hai
cchiu nenta mu nci duni.