Nota biograficaPoeta di Villacidro, vincitore
del Premio Ozieri, lui stesso ama dire: io non scrivo dei fiori, del mare
azzurro o campi verdeggianti. In effetti Lecca, è un poeta anomalo per la
poesia sarda. Egli, traduce in versi e prosa, la tragicità della vita, con le
sue sofferenze, i drammi, il sangue, la cattiveria degli uomini, la morte. E si;
è proprio un poeta coraggioso, che chiede auditorio, e vince anche il premio
Ozieri, con queste cose tragiche.
BENTUS(
Ignazio Lecca) Bentu
lebiu chi pispisas intra
is brazzus de is palmizius ita
circas in custu desertu, in
cust’unicu paesaggiu chi
non tentat de fueddai? S’alluint
is brotas de is mendularius a
fuiri chissai a cali sorti a
cancellai s’umbra niedda chi
marcat un’assenza, una
manera di essiri. Oi
si spacciat su spantu de
su beranu nou chi
penetrat smarriu intr’ ‘e nosu e
movit boxis di attesu. Fittiana
e lada foras de is nius crescit
una bidea de libertadi, de
bolidus chi spibirant cinciddas
de luxi. In
sa lolla de domu, aundi
pannus biancus gherrigiant
che banderas, una
araxi fini acciupat su
prantu de is pipius e
is trempas de is mamas scidendu
de suncuna is
frunzas de totu una vida. Bentu
chi giogas cun d’unu froccu ‘e
pilus in sa fronti e
mi ndi strexis su sudori, torramì
limpia sa cara e
lebiu custu sulidu. POITA CUSTA STASONI(
Ignazio Lecca) Poita
custa stasoni de luxi arrabiada chi
colat de is murus o intreamesu a
is comas spizzadas de su gesminu? S’umbra
de unu mundu strangiu s’accostat torra zerriendu
is giovinus a una attrazioni macca e
una accordonada de bideas frassas ddus
alliongiat a custu murinadroxu tristu di
eterna eclissi. Is
torradas de bentu non
conoscit fradis. Currint
a una zurpadura casi
assoluta is tempus nous, si de suncuna sa
piagada lebia de sa Storia s’imbruscat a
una calada chena memoria i appampant is
fragadonis de librus e de bideas. A
gherras noas, a aterus prantus. Verbus
malus ponint arrexini in intragnas, is
fridas costellazionis torrant a incarai augurius
incertus. Araxi de bentuesu colat asuba
de custa generazioni pronta a scaresciri chena
a castiai a sa terra e a is formas suas. Non
contat prus s’esperienzia de is babbus. Aundi
heus sbagliau? S’oghiada sperdia de
is beccius, chi hant abertu is lacanas de
unu mundu nou, poita òi si negat su soli? In
is cittadis unfradas de su mercau coloris
scongiuntaus de is formas pesant
s’umbra de is cosas che amalezus. Strombat
sa Storia, fatta caramazzina di arrimai. Cali
atera beridadi hat a luxiri mai? S’arrexini
forti de sa democrazia non podit morriri. De
cali bentu si unfrant custas banderas nieddas
chi òi spaìnant pantasimas in s’asfaltu? Non
depìat cresciri in sa Storia custa generazioni? Pensamus
chi donnia dì noa depìat
nasciri imbriaga de soli, forti
de sa firma virtudi de
is sentidus chi hiant abertu, in
aterus tempus de scurìu e de gelu, is
portas asullas. Chi
sa paxi si
fessit aggrumada totu a ingiriu a nosu. TESTAMENTU (
Ignazio Lecca) Candu custu corpus
grai
a
forza de circai hat essiri slangìu e
in totu arrendiu a
su silenziu de sa grandu luxi, has
essiri in mei secreta mudanza. Asciutau
su misteriu, torrau limpiu, m’est
passau cussu sidi de tui chi
movìt a circai intra is fueddus un’atera
aqua chi donit diversu consolu de
su marigosori di ‘onnia dì. Non
prus is boxis de famigliari essenza: si
sfaint in d’una compatta ausenzia in
d’unu fumu chi non lassat arrastu timoris,
dudas. Sciancau, is
manus pabassadas po su troppu frigai, che
truncu sderrexinau de s’ortu e
arrimau a siccai a oru de sa prazzitta scaresceimì.
Hat a essiri comenti non
sia mai esistiu, non si pigheis strobu
ma in memoria de mei cust’ierru
ghettai in sa ziminiera unu
truncu siccau chi faxat braxi po
chi si pozza ancora calentai e
in s’umbra chi crescendu ci
sciuliat un’atera giornata heus
a essiri impari che sa sorti. Custa
sa dispidira innanti de torrai cinixu. In
su merì chi stiddiat òru e fogu un’araxi
lebia de bentu de suncuna. Hat
a tragai di attesu boxis connottas Chi
torrant a preniri sa prazzitta. Si
recumandu feti, corcaimì asutta
de una losa tebida de terra po
is arrexinis cansaus agatint reposu. Asuba
prantaimì una mata chi
fazzat umbra sulena E
mi mantengat ‘ntra is cosas Chi
durant in su sentidu a
stesiu de donnia trumbullu de coru. Aici
custu silenziu siat s’unica boxi Chi
m’hat anninniai Po su tempus de s’eternidadi.
|
|