| Op
de heuvel, waar Montefiascone ligt, een strategisch
observatiepunt in het gebied van Etrurië, bevinden zich
de sporen van een lange geschiedenis, waarvan de talrijke
archeologische vondsten bij Rocca dei Papi getuigen. Na
verschillende nederzettingen van protohistorische culturen,
werd de plaats tijdens de Etruskische tijd belangrijk,
omdat het een zuidelijk bolwerk vormde in het door Velzna,
Orvieto gebouwde verdedigingswerk om de handelswegen te
controleren, en de expansie van Vulci en Tarquinia te
bestrijden. Met de verwoesting van Velzna en de plundering
van de Fanum Voltumnae in 264 v.C. kwam definitief een
einde aan de Etruskische macht. De Romeinse overwinnaars
hadden goede verbindingen nodig en besloten tot de aanleg
van een nieuw wegennet. Het gebied van Montefiascone werd
ook in dit project betrokken, met de aanleg van de via
Cassia en een Pleisterplaats voor Postkoetsen. Op de oudst
bekende landkaart, de Tabula Pentingeriana, die zich
tussen Bolsena en Bullicame bevindt, is een "Statio"
te zien. Dit punt lijkt overeen te komen met het gebied
bij de basiliek van San Flaviano, dat nu
"Cannelle" heet. Enkele marmerfragmenten,
opschriften en overblijfselen van de consulweg getuigen
van de Romeinse expansie. Er zijn nog ander fragmenten van
de latere eeuwen. De moord op de Gotenkoningin Amalasunta
in 535, tussen de lavastenen van het eiland Martana. Paus
Leo IV die reeds in de 9e eeuw Montem Flasconis benoemt.
De ontmoeting in 1074, tussen gravin Matilde di Canossa en
paus Gregorius VII, in de Castrum van San Flaviano om zich
samen tegen de Normannen te de verdedigen. De strategische
ligging van de Castrum van Montefiascone was een
beslissende vereiste bij de verdediging van het
Patrimonium Beati Petri, en hier botsten meermaals de
aanspraken van de Kerk met de belangen van het Keizerrijk,
met als gevolg een versterking van de Rocca. Keizer
Frederik Roodbaard vaardigde in 1185 een oorkonde uit ten
gunste van de stad: Ottone IV en Hendrik VI stelden hier
een kasteelheer aan, zodat de stad de zuidelijkste
hoofdstad van het Zwabische rijk werd. Innocentius III
vestigde hier het Rectoraat van het Patrimonium van St.
Pieter. In 1353 kwam Kardinaal Egidio Albornoz hier om de
kerkelijke macht in dit opstandige gebied te herstellen.
Het Roccakasteel werd een gevreesd garnizoen van het
Pausenleger. In 1368 verbleef hier Urbanus V, die in 1369
Montefiascone de Stadsrechten verleende en het tot bisdom
uitriep. Pausen en beroemdheden bevolkten in de loop der
eeuwen de zalen van het paleis, zoals H. Bernhard van
Siena, Pius II, Cesar Borgia, Julius II, Michelangelo,
Leon X, Giuliano di Sangallo, keizer Karel V, Paulus III.
Toen het gebied definitief onder de kerkelijke macht kwam,
trad het verval in. Aan het einde van de 17e eeuw
Kardinaal Marcantonius Barbarigo als bisschop aangesteld
en dankzij zijn vooruitziende blik, vasthoudendheid,
wijsheid en geloof werd de stad opnieuw een van
levendigste culturele en kerkelijke plaatsen in Italië.
Een eeuw later werd het bouwwerk door kardinaal Giuseppe
Garampi, prefect van het Vaticaans Archief hervat en
voltooid. Onder de vele leerlingen van het Seminarium van
Montefiascone noemen wij de schrijver Domenico Ottavio
Petrosellini, Richard Howard hertog van Norfolk, de
hofdichter Giovan Battista Casti, de schilder Pietro Aldi,
de archeolooog-wetenschapper Francesco Orioli en de
latinist Mons. Alessandro Volpini, die de encycliek
"Rerum Novarum" van paus Leo XIII opstelde. |
 |
| Montefiascone
is een ideale plaats voor liefhebbers van de natuur,
geschiedenis en kunst. Dankzij een op landbouw
gebaseerde economie is de natuur praktisch
ongeschonden. Het meer heeft een verzachtend effect
op het klimaat en bevordert een weelderige
plantengroei. Ten noorden en zuiden van
Montefiascone worden de eikenbossen van de meerrand,
op 500 m. hoogte, vervangen door kastanjebomen en in
de lente ziet u hier, tussen het groen, de bonte
vlekken van gele bremstruiken. De bossen zijn het
rijk van de grote bonte en de groene specht, de hop,
roofvogels, maar ook van het everzwijn, het
stekelvarken, de vos, de das, de steenmarter en de
wezel. Langs de oevers staan welige rietbossen waar
de meerkoet, de waterhoen en de wilde eend broeden.
De populieren, wilgen, zwarte elzen langs het meer
zorgen voor schaduw en hier broedt de fuut, de
zeldzame kleine zilverreiger en andere reigers. Het
bijzonder visrijke water is een goede bron van
inkomsten, waar houting wordt gevangen, die van
oorsprong in Alpenmeren voorkwam en hier een
uitstekend habitat heeft gevonden en niet te
vergeten de zelfs door Dante genoemde paling, snoek,
baars en minder bekende, maar niettemin smakelijke
vissoorten zoals zandspiering, karper en zeelt. In
deze omgeving met haar ongeschonden natuur kunt u
wandelingen of fietstochten maken, zwemmen, zeilen,
windsurfen, vissen en liefhebbers van het platteland
kunnen ook op boerderijen overnachten. Bovendien
beschikt Montefiascone over alle mogelijke
sportfaciliteiten. |
|
Montefiascone,
beroemd voor haar wijn, is altijd geprezen om haar
gastronomie. Hiervan getuigen de traditionele trattoria en
talrijke restaurants. Wijn verdient natuurlijk een
bijzondere vermelding. Hier vindt u in ieder geval
DOC-wijn: de droge wijn heeft een goudgele kleur en een
licht bittere smaak. Deze wijn wordt geserveerd met
voorgerechten, pastagerechten en vis. Het mildere type met
een strogele kleur en een druivenaroma is een goede
dessertwijn. Bonaventura Tecchi schreef over deze wijn:
"Er zijn maar weinig wijnen, zoals die van
Montefiascone, met de drievoudige, aanzwellende uitroep,
als om te zeggen " est, est, est " de vreugde
van de wijn en het leven in het land van de zon, die
vooral in het geheugen van wie ver weg is, een beeld van
vreugde en vertrouwen, van zonnige velden oproepen. Het is
bekend dat alle wijnsoorten een wonderlijke mengeling van
aarde en lucht zijn, als een sprong van de aarde naar de
hemel en een daling op engelenvleugels naar de aarde, maar
ik denk dat er weinig wijnsoorten zijn als onze wijn,
waarvan de smaak levendiger is dan deze mengeling". |
